top of page

NUDE PHOTOGRAPHY - PERSONAL PROJECT

YEAR 2021

“ genuine Thai ”  (2020)
 

“ How does your work look like Thai when it seems like international artwork? ”
“ Thai? What do you consider to be Thai? In my opinion, it shows on my ID card.”

In the world where everything is almost blended which can be accessed easily even a cultural divide is a translucent line. I can’t believe that I still have to answer the question.
“ What is a real Thai? ”
 

But above all, be annoyed or be offended about these questions that they asked me frequently when they think that I go against tradition.

 

I felt like ‘at least, they decided to ask because a questioning attitude is the beginning point of finding the answer. And if the questioning person is not prejudiced and takes their own opinions at first, then we probably can sit and talk and exchange the attitudes together.

 

I grew up from a very conservative family and was a Thai folk dancer since I was in kindergarten till the university. I was called a neat girl and lady by people who knew me as a child but when the time came that I stood in the spotlight of the society. I was completely nude and dared to bare myself.

 

Being raised and taught in a family that needed to be in the frame. I am not allowed to swear or clump when I was a child and now be judged as not being Thai. Just because of what I do and I’m different. Therefore it made me realize that "Thai or authentic Thai" , sometimes used external concrete as a measure of judgment.


We can not know on which ground we stand if there is no one else, no symbol or no building. Freedom of humanity, sometimes we just have to let go of our rulers that measure other people first.

“ From death to life ”  (2020)
 

พ.ศ. ๒๕๖๓
พอได้ใช้ชีวิตไปครึ่งหนึ่งของอายุขัยเฉลี่ยของคนบนโลกในปัจจุบัน ฉันว่าความตายไม่ใช่สิ่งน่ากลัวอีกต่อไป อาจจะเป็นเพราะว่ามันเป็นเรื่องที่ใกล้ตัวมากๆ หรือเพราะว่าการเห็นโลกในมุมที่ต่างไปของตนเอง

จึงก่อให้เกิดคำถามที่ว่า “ แล้วเราจะทิ้งอะไรเอาไว้ หลังจากที่เราจากไป?  แทนความเสียดายชีวิตที่เหลืออยู่ ถ้าเราเป็นเพียงแค่บุคคลธรรมดา ไม่มีชื่อเสียง ไม่มีเงินทอง ไม่ได้ทำความดีที่ยิ่งใหญ่ แล้วหลังจุดจบของชีวิต เราอยากให้คนรอบกาย จำภาพของเราแบบไหนกันนะ? ”
 

ฉันมีความเชื่อมาตลอดที่ว่า “ มนุษย์เราเป็นเพียงอีกสิ่งมีชีวิตหนึ่งบนโลก เป็นเพียงส่วนประกอบเล็กๆของวัฏจักรของธรรมชาติ เราไม่ใช่เจ้าของโลกนี้ ไม่ใช่เจ้าของธรรมชาติและไม่เคยเป็น มนุษย์เกิดมาเพื่อตักตวงทรัพยากรธรรมชาติ เพื่อให้เผ่าพันธ์ุคงอยู่ แต่มนุษย์ทุกคนก็ต้องกลับคืนสู่ธรรมชาติในที่สุด ”

การจัดงานเพื่อให้เกียรติและระลึกถึงผู้ที่จากไป เป็นเรื่องเข้าใจได้ เพราะเราอยู่บนโลกที่มีความต่างทางความเชื่อและหลากหลายทางวัฒนธรรม แต่อีกสิ่งหนึ่งที่สงสัยในใจตลอดมา คือ จริงๆแล้วสิ่งที่เราทำตามกันมานั้น ทำเพื่อคนที่จากไปหรือเพื่อคนที่ยังอยู่?

เพราะสุดท้ายแล้ว สิ่งที่ยังคงเหลือและเกี่ยวพันอยู่ ของผู้ที่จากไป ก็มีเพียงแค่ “ความทรงจำ”

แต่รูปแบบของความทรงจำ ก็สามารถแปลงเปลี่ยนเป็นมาเป็นสสารที่มีชีวิตอีกในรูปแบบหนึ่ง ที่เป็นประโยชน์แก่ธรรมชาติได้เช่นกัน

บทความและภาพถ่าย : โศภิรัตน์ ม่วงคำ (ผู้หญิง ถือกล้อง)
แรงบันดาลใจของภาพเซ็ตนี้ : Washington May Become the First State to Legalize Human Composting

อ้างอิง : https://www.nbcnews.com/news/us-news/washington-could-become-first-state-legalize-human-composting-n952421

bottom of page